انوری

انوری در نمیه‌ی دوم قرن ششم هجری به دنیا آمد. او ستایشگر معروف سلطان سنجر سلجوقی بود. فضل, دانش و توانایی او در قصیده‌سرایی مشهور است. انوری در علوم عصر خود خبره و در شعر و ادب, منطق و موسیقی, نجوم, علم الهی, ریاضی و حکمت آگاه بود.

نام: اوحدالدّین محمّدبن محمّد انوری

متخلص: انوری

لقب: انوری ابیوردی، حجّةالحق

آثار: دیوان انوری

مقبره: مقبرةالشعرا «تبریز»

انوری به دانایی معروف است. او در سخنوری و علم, بلندمرتبه بود. به همین دلیل او را جزو سه تن از پیامبران شعر فارسی دانسته‌اند. فردوسی, انوری, و سعدی از جمله‌ی این شاعران بودند. او مردم را به شادی و خرمی دعوت می‌کرد:

شادمانی گزین و نیکی جوی

زندگانی وفا نخواهد کرد

از سر روزگار گرد برآر

پیش از آن کز سرت سر آرد گرد

در این دوران تمام بزرگان عصر حتی سلطان سنجر هم به خانه‌ی او می‌رفتند. او به جز سلطان سنجر بر 60تن از معاصران خود مدح گفته است.

دوران جوانی او در شعر گذشت. او استاد شعر و ادب بود. در قصیده, غزل و قطعه سرآمد شاعران ایران و از ارکان استوار شعر و ادب فارسی بود. او از جوانی مدت سی‌سال در خدمت سلطان سنجر بود. پس از او شاعران در عظمت شعرش او را ستودند و او را به استادی خود پذیرفتند. این شاعر با طبع نیرومندش مفاهیم دقیق را در شعرهایش بیان می‌کرد. او از زبان محاوره در شعرهایش بهره می‌جست و به همین دلیل غزل‌های شیوا آفرید.

انوری به آثار ابوعلی سینا علاقه‌ی وافری داشت او برخی آثار این عارف و فیلسوف را با خط خود نوشت و کتاب اشارت او را به فارسی ترجمه کرد و برای او این شعر را سرود:

دیده‌ی جان بوعلی سینا

بود از نور معرفت بینا

انوری از طرف بلخیان مورد آزار و اذیت قرار گرفت. عوفی می‌گوید: هیچ‌کس نمی‌تواند انگشت بر یکی از شعرهای خود بگذارد. سادگی و روانی کلام و خیالات غنایی شعر او و غزل‌های شیوایش دل‌انگیز است. او در غزل پیش از سعدی به عالی‌ترین مراحل رسید و راه را هموار کرد. او در قصیده و غزل سرآمد شاعران شد.

در شعر سه تن پیغمبرانند

قولی است که جملگی برآنند

فردوسی و انوری و سعدی

هرچند که لانبی بعد

مقبره انوری – مقبرةالشعرا، تبریز – منبع تصویر: ویکی پدیا

بخشی از معرفی شاعر آسمانی «ابوسعید ابوالخیر»:

ابوسعید ابوالخیر یکی از بزرگ‌ترین و خوش‌مشرب‌ترین عارفان ایران است. او در نزدیک عشق‌آباد در شهر کوچک میهنه در اول محرم 357هـ.ق. به دنیا آمد. در همان شهر زادگاه خود در سال 340 در سن 83 سالگی از دنیا رفت. این شهر در دل خراسان بود. بسیاری در اثر سخنان سوزناک این عارف وارسته به راه راست هدایت شدند. او بر ضمیرمردم آگاه بود و بر قلب آن‌ها اشراق داشت. او در فقر و بی‌نیازی از دنیا سختی‌ها را با دل و جان پذیرا بود. با سخنان او در هر جا و مکانی دل‌ها خشنود می‌شد.

مطالعه ی بیشتر: مطالعه